اگرچه ممکن است پرداختن به موضوعات ملی یا بین‌المللی که در قالب خبرنگاری یا روزنامه‌نگاری بین‌المللی مطرح می‌شود جذاب‌تر و دامنه‌ی تاثیر آن بیشتر باشد اما نباید رسانه‌های محلی و خبرنگارانی که به موضوعات یک شهر، استان یا منطقه‌ی کوچک‌تری می‌پردازند را دست کم گرفت. در واقع، در چنین مواردی، رسانه‌ها توانایی قدرت‌نمایی شگرفی دارند؛ مخاطبان آن‌ها با موضوعاتی که در رسانه‌های محلی مطرح می‌شود ارتباط بیشتری برقرار می‌کنند و همچنین روزنامه‌های محلی به موضوعاتی می‌پردازند که دغدغه‌ی واقعی جامعه‌ی هدف خود هستند.
چنین رسانه‌هایی و چنین خبرنگارانی معمولاً عملکرد نهاد دولتی، نظامی یا شهری مربوط به یک شهر یا منطقه‌ی خاص را مورد بررسی قرار می‌دهند، به عملکرد یک شخص خاص که پست و مقامی دارد یا به مشکلات شهروندان می‌پردازند. مشکلاتی که معمولاً ناشی از عملکرد نامناسب یا ناعادلانه همراه با فساد مدیران، کارخانه‌داران و مسئولان مختلف منطقه است.
دامنه تأثیر رسانه‌های محلی معمولاً محدود به همان منطقه کوچک است اما در مقایسه با رسانه‌های بین‌المللی، قدرت تأثیر بیشتری دارد چرا که مخاطبان آن‌ها را جدی‌تر می‌گیرند و موضوعاتی که به آن‌ها می‌پردازند برای آن جامعه به اندازه‌ی کافی جدی هستند.
در مقاله‌ی امروز می‌خواهیم به یکی از این روزنامه‌نگاری‌های محلی بپردازیم که در آن فساد مالی گسترده اما در عین حال جالب توجهی افشا شده است.
موضوع مربوط به یک شهر کوچک به نام بل [۱] در حومه‌ی لس آنجلس است؛ شهری که اکثریت جمعیت آن را مهاجران لاتین تبار تشکیل می‌دهند.
حقوق‌های نجومی شهرداری بل
در سال ۲۰۱۰، لس آنجلس تایمز برای اولین بار با یک گزارش تحقیقی مفصل و آمارهای دقیق نشان داد مسئولان ارشد مدیریت شهری از جمله مدیر اجرایی شهری، شهردار، رئیس پلیس، دستیار مدیر اجرایی و اعضای شورای شهر هر کدام حقوق هایی دریافت می کنند که بسیار بیشتر از مقدار متعارف است. در کنار این، بعضی از این حقوق‌ها و مزایا به شکلی بسیار ناعادلانه و برای کارهایی پرداخت می‌شد که در واقع انجام نشده‌اند!
موضوع از آنجا شروع شد که دو تن از روزنامه‌نگاران لس آنجلس تایمز یعنی جف گوتلیب [۲] و روبن وی وز [۳] در تاریخ ۱۴ جولای ۲۰۱۰ گزارشی دقیق و جنجالی منتشر کردند که در تیتر آن نوشته شده بود «آیا مدیریت شهر ۸۰۰.۰۰۰ دلار می‌ارزد؟». در آن گزارش نوشته شده بود: «شهر بل یک شهر بزرگ یا ثروتمند نیست اما برخی از مدیران ارشد شهری آن ۲ یا ۳ برابر بیشتر از مدیران همپایه‌ی خود در جاهای دیگر حقوق و مزایا دریافت می‌کنند». طبق این گزارش علاوه بر حقوق ۷۸۷.۰۰۰ دلاری مدیر ارشد اجرایی روبرت ریزو [۴]، رئیس پلیس شهر بل رندی آدامز [۵] سالانه ۴۵۷.۰۰۰ دلار دریافت می‌کرد که این رقم چیزی حدود ۵۰ درصد بیشتر از رئیس پلیس لس آنجلس بود. دستیار مدیر اجرایی شهر آنجلا اسپاچا [۶] نیز بیش از ۳۷۰.۰۰۰ دلار در سال دریافت می‌کرد که بیشتر از تمام مدیران شهری در دیگر نقاط کشور بود.
ماجرا جایی به اوج خود می‌رسید که فاش شد نه تنها حقوق فعلی این افراد زیاد بود بلکه آن‌ها قانونی را تصویب کرده بودند که طبق آن، هر سال به صورت منظم درصد مشخصی به حقوق آن‌ها اضافه می‌شد. برای مثال حقوق ریزو هر ساله در ماه جولای ۱۲ درصد اضافه می‌شد. این موضوع باعث شده بود که حقوق او که در اولین سال کاریش حقوق معمولی و حتی پایین‌تر از معمول بود، بعد از چند سال، به رقمی باورنکردنی برسد. ریزو، زمانی مدیریت شهر بل را به عهده گرفت که این شهر در میانه‌ی بحران‌های مالی دهه‌ی ۹۰ آمریکا در وضعیت بسیار نامناسبی قرار داشت. در سال ۱۹۹۳ که او برای این شهر انتخاب شد، خیلی سریع توانست شهر کوچک و تقریباً ورشکسته بل را به یک شهر منظم، زیبا و تمیز تبدیل کند. شهری که تا چند سال پیش با ورشکستگی دست و پنجه نرم می‌کرد به جایی رسیده بود که بعضی از صاحبان املاک و گردانندگان بنگاه‌های املاک تعجب می‌کردند که چرا برخی خریداران آن شهر را برای سکونت انتخاب کرده‌اند. ریزو به واقع مدیر موفقی بود و شاید اگر ۵ یا ۶ سال زودتر از این بازنشسته می‌شد و کنج خانه‌اش می‌نشست، همیشه از او به عنوان مدیر تکنوکرات و موفقی یاد می‌شد که یک شهر ورشکسته را به شهری آباد، مرتب تمیز و حتی تا اندازه‌ی زیادی جذاب برای سکونت تبدیل کرده بود. اما ماجرا اینطور تمام نشد و او درگیر موضوعی شد که به قول یکی از افراد قدیمی شهر با پول فاسد شد.
وقتی مبلغ حقوق‌ها مورد اعتراض برخی شهروندان قرار گرفت ریزو و اعلام کرد: «اگر این مقدار حقوق مردم را ناراحت می‌کند، شاید من دارم کار اشتباهی انجام می‌دهم. من می‌توانم وارد کاری خصوصی شوم و همین قدر پول در بیاورم». آنجلا اسپاچا دستیار او هم گفت: «باید بگویم مردم برای آنچه پرداخت می‌کنند خدمت دریافت می‌کنند». منظورش این بود که آن ها مستحق دریافت این مقدار حقوق و پاداش هستند. دیگر اعضای شورای شهر نیز که مورد انتقاد بسیاری از شهروندان بودند در توجیه مسئله چنین استدلال کردند که ریزو شهر ورشکسته‌ای را تحویل گرفت اما حالا یک شهر آباد با درآمد بسیار بالا را تحویل داده است؛ شهری تمیز با پارک‌های بهتر، روشنایی بیشتر و جامعه‌ی سالم‌تر.
اولین واکنش‌ها نسبت به انتقادات جدی شهروندان و رسانه‌های محلی به مبلغ حقوق و کارمزدها این بود که این مقدار حقوق اگرچه بیشتر از حد متعارف است اما خلاف قانون نیست، چراکه شورای شهر با آن موافقت کرده است. در واقع، این اولین واکنش دادستانی منطقه نسبت به حقوق‌های گزاف مدیران شهری، شهردار، رئیس پلیس و اعضای شورای شهر بود اما ماجرا همین طور نماند. یکی از موضوعات حساسیت‌برانگیز که باعث شد تحقیقات جدی‌تری در رابطه با علت پرداخت چنین حقوق‌های بالایی انجام شود، این بود که اعضای شورای شهر هر کدام برای شغل پاره وقت خود در شورای شهر، چیزی معادل ۱۰۰.۰۰۰ هزار دلار در سال دریافت کرده بودند در صورتی که بعضی از جلساتی که آن‌ها تشکیل داده بودند تنها یک دقیقه طول کشیده بود.
پیروزی یک رسانه متعهد
جف و روبن گزارش‌های خود را ادامه دادند و در جولای، آگوست، سپتامبر، نوامبر و تا انتهای سال ۲۰۱۰ در رابطه با این موضوع مقالاتی متعدد نوشتند.
بعد از این که موضوع حقوق‌های بسیار بالا و مزایای غیر متعارف شهر بل مورد توجه رسانه‌ها و مسئولین قرار گرفت، دادگاه تحقیقات خود را در این باره آغاز کرد. در این تحقیقات ثابت شد که بیش از ۵ و نیم میلیون دلار صرف حقوق و مزایای این مدیران شده است. همچنین برخی از منابع درآمدی که این مدیران برای شهر ایجاد کرده بودند منصفانه و عادلانه نبود؛ برای مثال، در یک مورد ریزو دستور داده بود که پلیس باید به یک نهاد درآمدزا تبدیل شود. آن‌ها هم برای اینکه بتوانند هزینه‌های خود را تامین کنند، خودروهای بسیار زیادی را جریمه و بسیاری را هم توقیف می‌کردند تا در ازای آزاد کردن هر کدام ۳۰۰ دلار غرامت دریافت کنند.
در واقع، مسئولین شهر بل متهم به غارت بیش از ۵.۵ میلیون دلار از یکی از فقیرترین شهرداری‌های این شهرستان بودند. دیگر تخلف ریزو، وضع مالیات‌های بیش از اندازه بود. برای مثال صاحبان املاک بل یکی از بالاترین میزان مالیات را در لس آنجلس پرداخت می‌کردند. بعد از تحقیقات، ممیزی ایالتی به این نتیجه رسید که مسئولین شهری برای افزایش درآمد شهر به طور غیرقانونی ۵.۶ میلیون دلار مالیات و کارمزد از ساکنان و مشاغل دریافت کرده‌اند. اتهام دیگر ریزو این بود که به بیش از ۵۰ مقام شهری، از جمله خودش، وام‌های شهری بی‌ضابطه داده است.
اولین نتیجه انتشار گسترده این گزارش ها در میان خشم گسترده مردم، کاهش قابل توجه حقوق اعضای شورای شهر یود. همچنین اخبار اعلام کرد دادستان‌های فدرال در حال بررسی این موضوع هستند که آیا شهر با اجرای گزینشی قوانین راهنمایی و رانندگی و نقض قوانین، حقوق مدنی جمعیت مهاجر عمدتا لاتین تبار خود را نقض کرده است یا خیر.
در نهایت با مقاله‌های سلسله وار لس آنجلس تایمز درباره‌ی دستمزدهای هنگفت آن‌ها و تحقیقاتی که در رابطه با دیگر مزایای پرداخت شده به مدیران شهری منتشر شد، نه تنها این مدیران از کار برکنار بلکه ملزم به بازپرداخت پول‌های دریافتی شدند. تعدادی از آن‌ها نیز بازداشت شدند. تقریباً تمام مدیران ارشد، به جز رئیس پلیس سابق شهر بل که حقوق‌هایش به صورت قانونی پرداخت می‌شد و مزایای خارج از مصوبات شهری نداشت، حکم بازداشت دریافت کردند.
آخرین مقاله‌ای که جف و روبن درباره‌ی موضوع شهر بل منتشر کردند در ۲۷ دسامبر ۲۰۱۰ منتشر شد، عنوان مقاله این بود: «ماجرای بل چگونه به پایان رسید». آن‌ها در این مقاله، از تمام اتفاقات پیش آمده و نتایج انتشار مقالاتشان، صحبت کردند. کار جف گوتلیب و روبن وی وز از لس آنجلس تایمز نشان می‌دهد روزنامه‌ها و دفاتر محلی رسانه‌ها اگر به وظیفه‌ی خود آگاه باشند و با رویکرد مسئله‌محوری و البته تحقیقات کافی و قلم حرفه‌ای به موضوعی بکر بپردازند، میزان تاثیرگذاری آن‌ها و امکان موفقیتشان حتی فراتر از رسانه‌های ملی و بین‌المللی خواهد بود.
[۱] Bell
[۲] Jeff Gottlieb
[۳] Ruben Vives
[۴] Robert Rizzo
[۵] Randy Adams
[۶] Angela Spaccia
نظر شما